Bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne reageerde elk weldenkend mens geschokt. Wij ook. Niks doen was geen optie. En dus lanceerden we een oproep via onze social media. Enkele mensen zouden wel reageren …
HOG Chapter Kiev
Het kan geen toeval geweest zijn. We waren onder elkaar bezig hoe we iets zouden kunnen betekenen voor de mensen daar, toen we het bericht van het HOG Chapter Kiev zagen passeren. Wesley aarzelde geen moment en contacteerde hen om te vragen hoe we konden helpen.
Via Facebook vroegen we onze volgers om hun hart te tonen. Venceslas Kouprianoff nam contact op. Hij had weet dat het HOG Chapter Presov in Slovakije, op 40 km van de Oekraïense grens, goederen inzamelden en verspreidden onder de slachtoffers.De post bereikte meer volk dan gedacht. Al snel hadden meer dan 20 000 mensen die gezien en kwamen er mensen in de winkel goederen afgeven. Mensen die we kennen en mensen die we nooit eerder zagen, allen wilden ze hun steentje bijdragen. Vanuit het HOG Chapter Ghent en Harley-Davidson Gent kregen we bericht dat ook zij ons hier in wilden ondersteunen door middel van het inzamelen van goederen en bijdragen aan de kosten voor transport.
We rijden gewoon zelf
Omdat zo veel mensen hun grote en kleine bijdragen binnenbrachten, omdat al deze donaties onze opslagplaats razendsnel vulden, wilden we echt 100% zeker zijn dat alles op de juiste plaatsen terechtkwam. Er zou niks anders opzitten dan dat Wesley zelf de reis zou maken. Hij zou de garantie worden dat alles bij de juiste mensen arriveerde.
Wesley is avontuurlijk genoeg en zou met de bestelwagen de tocht maken. Maar de bestelwagen werd al snel 2 verhuiswagens. Steeds meer mensen toonden hun hart en brachten spullen binnen. Eddy, Philip en Franck hadden zich ondertussen vrijwillig aangeboden om het transport te begeleiden.Één week hadden we om goederen in te zamelen, te sorteren en in te laden voor transport. Een hectische week die een stuk draaglijker werd door de hulp van enkele leden van ons HOG chapter Flanders Fields. De oorspronkelijke post en vooral de reactie erop waren ons boven het hoofd gegroeid.
Te zwaar geladen en nog plaats te kort
De gehuurde verhuiswagens mochten maximaal 700 kg lading hebben. We hebben een beetje gespeeld met dat maximale laadvermogen. Het ging immers om een goeie zaak. De Duitse politie echter vond ons overgewicht niet om te lachen, tot ze de buggy’s en luiers in de laadruimte zagen. Ze begrepen direct waar onze missie om draaide.Ook Confortluxe schoot ons ter hulp. In de krant vernamen we dat ook zij een hulpactie opgezet hadden en naar Oekraïne reden. Zij hielpen ons om het teveel aan goederen dat we zelf niet meer konden laden mee te nemen. Hoeveel spullen we zelf niet meekregen in onze overvol geladen verhuiswagens? Een volledige oplegger. Zo veel bruikbaar gerei stroomde bij ons binnen. Check zeker hun FB pagina, Confortluxe Ukraine support. Daar vind je wekelijks updates van alle goederen die worden opgehaald en afgeleverd in onder andere Dnipro, Oekraïne.
Dikke merci
Onze dank is minstens even groot als de hoeveelheid spullen die we ontvingen. Iedereen die bijdroeg, dikke merci. De vrijwilligers die hielpen sorteren, laden, rijden … oneindige dank.Merci aan wie ook nog doneerde in de crowdfunding om de trip heen en terug mee te financieren.
En dan zijn we weg
Maandagochtend, dag 1. Vertrek richting Presov, Slovakije. Daar spraken we af met het HOG Chapter om de goederen te lossen.1060 kilometer later waren onze chauffeurs aan de fabriek van Venceslas om onze wagens in veiligheid te stellen. De members van het Praag Chapter stonden erop ons logement, eten en drinken te betalen toen ze over het doel van onze tocht hoorden.
Op dag 2 moesten we nog 700 kilometer afleggen. Helaas zijn er in Slovakije erg weinig snelwegen zoals hier. Bergpassen hebben ze er wel in overvloed. Onderweg kwamen we veel militaire konvooien tegen, Franse, Italiaans, Engelse en Spaanse hulptransporten zoals het onze en lege bussen die vluchtelingen gingen oppikken.In Presov kregen we hulp van HOG-leden en de lokale Harleydealer en zijn familie om de goederen te lossen. De vele verhalen die we hoorden over het leven daar in de grensstreek, greep ons aan. Mensen horen niet in zo’n angst te moeten leven.
Op dag 3 zagen we in het terugkeren bussen vol Oekraïense vluchtelingen, auto’s volgestouwd met mensen die de oorlog proberen te ontsnappen. Vrouwen met een lege blik in de ogen achter het stuur, kinderen op de achterbank … Het maakte ons erg stil ook al waren we blij iets te hebben kunnen doen.
Vier verschillende karakters samen onderweg met hetzelfde doel. Een vlekkeloze samenwerking en perfect aanvoelen. Vier venten die op één lijn zaten in deze crisissituatie.
De indrukken van de 3 chauffeurs die Wesley vergezelden, lees je hieronder. Ze komen uit het hart en verdienen het dus om ongewijzigd te worden gedeeld.
Dank en respect, Eddy, Philip en Frank.
Eddy Hannart
Hier is mijn kleine verhaal:
Waarom?
In het begin was het de bedoeling dat het een kleine missie zou worden met 1 busje, maar door het enthousiasme van de leden en anderen werd het al snel belangrijker. Ik stelde mezelf direct en zonder aarzelen aan Wesley voor om het eventuele tweede voertuig te besturen, met het idee om deel te nemen aan dit humanitaire avontuur.
Indrukken?
Een hoop vragen, waar, wat, hoe het zou gebeuren? Naarmate de kilometers verstreken en Rebecca en het gezelschap van de musketiers zich organiseerden, verdween de ongerustheid.
Herinneringen?
Velen zullen in ons hoofd zitten waaronder,
- Eerste stop, Duitse politie controle voor Wesley en Philip...
- Voortreffelijke ontvangst door het Prague Chapter, optimale organisatie van onze accommodatie, eten, slapen, parkeren, etc.... zonder ons zorgen te maken over de rest
- Weg van Praag naar Presov, prachtige landschappen, meren, besneeuwde bergen, typische dorpjes, totale verandering van omgeving.
- Presov: hartelijke ontvangst ondanks een gevoel van angst en vrees dat van de gezichten van onze gastheren af te lezen is.
- Vertrek uit Presov verontrustend, al die sneeuw, lege vrachtwagens en geen winterbanden om de berg te passeren.
- Phew, Poolse grens, 2e stop voor douane controle... niets aan te geven.
- Van daar naar Duitsland, verdrietig op de snelweg om alle voertuigen vol vrouwen, kinderen, oude mensen te zien die Oekraïne ontvluchten.
- Laatste dag op volle snelheid voor een terugkeer en een goed volbrachte missie.
Ps: als we het opnieuw zouden moeten doen, zou het zonder aarzelen met dezelfde metgezellen zijn, want naarmate de avonturen en het gelach vorderden, werden het vertrouwen en de vriendschap sterker.
De musketiers: Philip, Franck, Eddy en D'Artagnan Wesley. Een voor allen, allen voor een
Philip Sasse
Naar aanleiding van het waarom ik ben meegegaan op deze humanitaire actie:
Voor mij persoonlijk was dit iets doodnormaal om te doen. Als Canadees van geboorte geboren zijn en opgegroeid met die waarden zit het er van kleins af in om onderdrukten te helpen die onder het juk van tirannie lijden. Ik moest er niet over na denken, het was een automatisme. Of het nu helemaal tot aan de grens of Oekraïne in te gaan was, dan ging dit dan maar zo zijn . T'is niet dat ik geen vrees voor dit ging hebben , maar t'is wie ik ben en over iets wat diep vanbinnen zit, is het moeilijk om uit te leggen "waarom". Het de laatste jaren ook alleen maar presteren, met bewijzen van kunnen, heeft dit automatisme me nog meer gevoed om iets te doen voor mensen die nu letterlijk nodig hebben wat je hun bied. Nu was er geen tijd voor show maar was het tijd voor effectieve daden. Moest ik jong en gezond geweest zijn , was ik zelf volledig gaan helpen . En er is daar geen "waarom" uitleg over.
In ieder geval ben ik trots dat we dit gedaan hebben , hoe klein de geste ook was , hopelijk is dit van grote betekenis voor degenen die we er toch mee geholpen hebben om hun pijn toch iets te verzachten.
Franck Vigneron
Wanneer ik op de facebookpagina van de winkel zag dat er een inzameling plaatsvond. Om vervolgens deze goederen naar Oekraïne te brengen, stelde ik mij voor als vrijwilliger om mee te rijden. Het was een lange reis van welgeteld 4000km. Tijdens deze reis kenden we momenten van vreugde maar ook emotionele momenten die we niet snel zullen vergeten. Zoals het zien van de verschillende bussen en voertuigen met allerhande vluchtelingen bestaande uit vrouwen, kinderen en ouderen. De lege blikken die in hun ogen aanwezig waren kwamen bij ons hard binnen. Wanneer we oogcontact hadden met elkaar werden we stil. Toen we in Praag kwamen werden we met open armen onthaald door de Chapter van Praag als door Yvan.
Bij onze aankomst in Presov werden er 2 vrachtwagens uitgeladen, de mensen en de vrijwilligers waren blij ons te zien. De stad van Presov leeft momenteel in angst. Er heerst daar een gevoel van onveiligheid dit in combinatie met het gebrek aan vertrouwen van de medemens. De terugrit verliep emotioneel moeilijk. Dit doordat we een toestroom zagen van mensen die vluchten uit hun thuislang Oekraïne. Dit was een somber moment. Ik heb dit niet voor mijzelf gedaan maar om de anderen te helpen. Indien er terug een dergelijke actie zou opdagen zou ik mij ook kandidaat stellen zonder enige twijfel.
Any time anywhere any place.
Lorsque la guerre a éclaté en Ukraine, toute personne saine d'esprit a réagi avec stupeur. Nous aussi. Ne rien faire n'était pas une option. Nous avons donc lancé un appel via nos médias sociaux. Quelques personnes répondraient...
Chapitre HOG de Kiev
Cela ne pouvait pas être une coïncidence. Nous étions en train de discuter de la façon dont nous pourrions faire quelque chose pour les gens là-bas, lorsque nous avons vu le message du chapitre HOG de Kiev. Wesley n'a pas hésité un instant et les a contactés pour leur demander comment nous pouvions les aider.
Via Facebook, nous avons demandé à nos followers de montrer leur cœur. Venceslas Kouprianoff a pris contact. Il savait que le chapitre du HOG de Presov en Slovaquie, à 40 km de la frontière ukrainienne, collectait des biens et les distribuait aux victimes.
Le message a touché plus de personnes que prévu. Bientôt, plus de 20 000 personnes l'ont vu et des gens viennent au magasin pour livrer des marchandises. Des gens que nous connaissons et d'autres que nous n'avions jamais vus auparavant, tous voulaient faire leur part. Le chapitre HOG de Gand et Harley-Davidson Gent nous ont informés qu'ils souhaitaient également nous soutenir en collectant des marchandises et en participant aux frais de transport.
Nous conduisons juste nous-mêmes
Parce que tant de personnes ont apporté leurs contributions, grandes et petites, parce que tous ces dons ont rempli notre entrepôt à la vitesse de l'éclair, nous voulions vraiment être sûrs à 100 % que tout aboutisse aux bons endroits. Wesley n'aurait pas d'autre choix que de faire le voyage lui-même. Il serait la garantie que tout arrive aux bonnes personnes.
Wesley est assez aventureux et ferait le voyage dans le van. Mais le fourgon s'est vite transformé en deux fourgons en mouvement. De plus en plus de personnes ont montré leur cœur et ont apporté des choses. Eddy, Philippe et Franck s'étaient entre-temps portés volontaires pour accompagner le transport.
Nous avions une semaine pour collecter, trier et charger les marchandises pour le transport. Une semaine mouvementée qui a été rendue beaucoup plus supportable par l'aide de certains membres de notre chapitre HOG Flanders Fields. Le message original et surtout la réaction qu'il a suscitée nous ont dépassés.
Surchargé et toujours pas assez d'espace
Les camions de déménagement loués étaient autorisés à transporter une charge maximale de 700 kg. Nous avons joué un peu avec cette charge maximale. Après tout, c'était une bonne chose. La police allemande, cependant, n'était pas amusée par notre excès de poids jusqu'à ce qu'elle voit les poussettes et les couches dans le compartiment de chargement. Ils ont immédiatement compris le sens de notre mission.
Confortluxe est également venu à notre secours. Nous avons lu dans le journal qu'ils avaient également mis en place une opération d'aide et qu'ils se rendaient en Ukraine. Ils nous ont aidés à prendre l'excédent de marchandises que nous ne pouvions pas charger nous-mêmes. Combien de choses n'avons-nous pas mis dans nos camions de déménagement surchargés ? Une bande-annonce complète. Tant d'objets utilisables ont afflué. N'oubliez pas de consulter leur page FB, Confortluxe Ukraine support. Vous y trouverez des mises à jour hebdomadaires de toutes les marchandises qui sont enlevées et livrées, entre autres, à Dnipro, en Ukraine.
Un grand merci
Nos remerciements sont au moins aussi importants que la quantité de choses que nous avons reçues. Merci à tous ceux qui ont contribué. Les bénévoles qui ont aidé à trier, charger, conduire... un merci infini.
Merci à ceux qui ont également contribué au crowdfunding pour financer le voyage aller-retour.
Et puis nous sommes partis
Lundi matin, premier jour. Départ vers Presov, Slovaquie. Là, nous nous sommes arrangés avec le chapitre HOG pour décharger les marchandises.
1060 kilomètres plus tard, nos chauffeurs étaient à l'usine Venceslas pour sécuriser nos voitures. Les membres du chapitre de Prague ont insisté pour payer notre hébergement, notre nourriture et nos boissons lorsqu'ils ont appris le but de notre voyage.
Le deuxième jour, il nous restait 700 kilomètres à parcourir. Malheureusement, il y a très peu d'autoroutes comme celle-ci en Slovaquie. Mais il y a beaucoup de cols de montagne. Sur le chemin, nous avons rencontré de nombreux convois militaires, des transports d'aide français, italiens, anglais et espagnols comme le nôtre, et des bus vides ramassant des réfugiés.
À Presov, nous avons reçu l'aide des membres du HOG ainsi que du concessionnaire Harley local et de sa famille pour décharger les marchandises. Les nombreuses histoires que nous avons entendues sur la vie dans la région frontalière nous ont touchés. Les gens ne devraient pas avoir à vivre dans une telle peur.
Le troisième jour, nous avons vu des bus remplis de réfugiés ukrainiens qui rentraient, des voitures remplies de personnes qui tentaient d'échapper à la guerre. Des femmes au regard vide derrière le volant, des enfants sur la banquette arrière... Cela nous rendait très silencieux, même si nous étions heureux d'avoir pu faire quelque chose.
Quatre personnages différents voyageant ensemble avec le même objectif. Une coopération sans faille et un contact parfait. Quatre personnes qui étaient sur la même longueur d'onde dans cette situation de crise.
Vous pouvez lire les impressions des 3 pilotes qui ont accompagné Wesley ci-dessous. Elles viennent du cœur et méritent donc d'être partagées telles quelles.
Merci et respect, Eddy, Philip et Frank.
Eddy Hannart
Voici ma petite histoire :
Pourquoi ?
Au début, il était prévu qu'il s'agisse d'une petite mission avec une camionnette, mais grâce à l'enthousiasme des membres et d'autres personnes, elle est rapidement devenue plus importante.
J'ai immédiatement et sans hésitation proposé à Wesley de conduire l'éventuel second véhicule, avec l'idée de participer à cette aventure humanitaire.
Impressions ?
Beaucoup de questions, où, quoi, comment cela se passerait-il ? Au fur et à mesure que les kilomètres passent et que Rebecca et la compagnie de mousquetaires s'organisent, les inquiétudes disparaissent.
Des souvenirs ?
Beaucoup seront dans nos têtes, notamment,
- Premier arrêt, la police allemande vérifie Wesley et Philip.....
- Excellent accueil de la part du chapitre de Prague, organisation optimale de notre hébergement, nourriture, sommeil, parking, etc..... sans se soucier du reste
- Route de Prague à Presov, paysages magnifiques, lacs, montagnes enneigées, villages typiques, dépaysement total.
- Presov : accueil chaleureux malgré un sentiment de peur et d'effroi sur le visage de nos hôtes.
- Départ de Presov inquiétant, toute cette neige, des camions vides et pas de pneus d'hiver pour passer la montagne.
- Ouf, frontière polonaise, 2ème arrêt pour le contrôle douanier.... rien à déclarer.
- De là à l'Allemagne, triste sur l'autoroute de voir tous les véhicules remplis de femmes, d'enfants, de personnes âgées fuyant l'Ukraine.
- Dernier jour à plein régime pour un retour et une mission bien accomplie.
Ps : si c'était à refaire, ce serait sans hésiter avec les mêmes compagnons, car au fil des aventures et des rires, la confiance et l'amitié se sont renforcées.
Les mousquetaires : Philippe, Franck, Eddy et D'Artagnan Wesley. Un pour tous, tous pour un.
Philip Sasse
Pour savoir pourquoi j'ai participé à cette action humanitaire :
Pour moi, personnellement, c'était quelque chose de très normal à faire. En tant que Canadien de naissance et élevé avec ces valeurs, il est dans mon esprit depuis l'enfance d'aider les opprimés qui souffrent sous le joug de la tyrannie. Je n'ai pas eu à y penser, c'était automatique. Que ce soit pour aller jusqu'à la frontière ou en Ukraine, ça allait être comme ça. Ce n'est pas que je ne craignais pas cela, mais c'est ce que je suis et quelque chose de profond en moi, il est difficile d'expliquer "pourquoi". Ces dernières années, je n'ai fait que me produire, avec des preuves de mes capacités, cet automatisme m'a donné encore plus envie de faire quelque chose pour les gens qui ont maintenant littéralement besoin de ce que vous leur offrez. L'heure n'est plus au spectacle, mais à l'action efficace. Si j'avais été jeune et en bonne santé, j'aurais tout fait pour aider. Et il n'y a pas de "pourquoi" à ce sujet.
Quoi qu'il en soit, je suis fier que nous ayons fait cela, aussi petit que soit le geste, j'espère que cela aura une grande signification pour ceux que nous avons aidés à soulager leur douleur.
Franck Vigneron
Quand j'ai vu sur la page facebook du magasin qu'une collecte avait lieu. Afin d'apporter ces marchandises en Ukraine, je me suis porté volontaire pour conduire avec eux. C'était un long voyage de pas moins de 4000 km. Pendant ce voyage, nous avons eu des moments de joie mais aussi des moments d'émotion que nous n'oublierons pas facilement. Comme de voir les différents bus et véhicules avec toutes sortes de réfugiés composés de femmes, d'enfants et de personnes âgées. Les regards vides dans leurs yeux nous ont frappés durement. Dès que nous avions un contact visuel avec l'autre, nous devenions silencieux. Lorsque nous sommes arrivés à Prague, nous avons été accueillis à bras ouverts par la section de Prague ainsi que par Yvan.
Lorsque nous sommes arrivés à Presov, 2 camions ont été déchargés, les gens et les volontaires étaient heureux de nous voir. La ville de Presov vit actuellement dans la peur. Il existe un sentiment d'insécurité, associé à un manque de confiance de la population. Le retour a été émotionnellement difficile. En effet, nous avons assisté à un afflux de personnes fuyant leur pays d'origine, l'Ukraine. C'était un moment sombre. Je n'ai pas fait cela pour moi, mais pour aider les autres. Si une telle action devait se reproduire, je ferais également une demande sans aucun doute.
A tout moment et en tout lieu.